به بیان خیلی ساده، واقعیت افزوده نوعی از تکنولوژی است که عوامل مجازی را در محیط دنیای واقعی به ما نشان می‌دهد. نمونه خیلی ساده آن در گوشی‌های تلفن همه شما وجود دارد، شاید دیده باشید فیلترهای اسنپ چت را که روی سر شما گوش خرگوش یا گربه می‌گذارند، و یا نمونه کاربردی‌ترین آن اپلیکیشن هایی هستند که وسایل خانه را، مثلا یک میز را در فضای اتاقتان به شما نشان می‌دهند.
نمونه اولیه واقعیت افزوده، بازی جذاب “Pokemon Go” بود که در سال ۲۰۱۶ وارد بازار شد و توسط این بازی می‌توانستید شخصیت پوکمون را در خیابان‌ها ببینید که می‌دود و حتی با وسیله‌ها یا افراد واقعی تعامل دارد.
سیستم‌های واقعیت افزوده پیچیده تر به شما اجازه می دهد، تا دیوار خانه خود را به گونه ای ببینید که گویی دسکتاپ کامپیوتر خود را می بینید و تعدادی برنامه روی آن دارید. این ترکیب -افزوده- از واقعیتی است که شما در آن زندگی می کنید. برخی اشکال واقعیت افزوده که ما امروز بر روی گوشی خود می بینیم، توسط کد های QR اشیایی مجازی را در جاهایی قرار می دهند که دوربین می تواند آن ها را ببیند.
احتمالا برای شما نیز پیش آمده است که توسط دوربین موبایل خود و با استفاده از برنامه های خوانش QR لینکی را باز می کنند یا شما را به صفحه ای دیگر هدایت می کنند. البته پیشگامان این فناوری به دنبال انجام کارهای انقلابی و جذاب با هولوگرام ها و دستورات متحرک هستند.
برخلاف واقعیت مجازی (Virtual Reality)، فناوری واقعیت افزوده کل محیط واقعی را با یک محیط مجازی جایگزین نمی‌کند. AR درواقع در تعامل با محیط واقعی قرار می‌گیرد و به آن صدا، ویدیو و جلوه‌های گرافیکی اضافه می‌کند.
برای تجربه کردن واقعیت افزوده کاربر هم می‌تواند از هدست‌های مخصوص به آن استفاده کند، و هم در قالب یک اپلیکیشن موبایل، بر روی صفحه‌ی گوشی خود از آن بهره ببرد.
اپلیکیشن واقعیت افزوده می‌تواند به‌سادگی یک اعلان متنی یا به پیچیدگی ابزاری برای کمک به یک انجام عمل جراحی باشد. در حال حاضر کاربردهای واقعیت افزوده در حل مشکلات از تحصیل گرفته تا عمل‌های جراحی کمک‌های بسیاری کرده‌است.